بررسی وضعیت پرداخت نفقه در دوران عقد

نظر اکثریت

زوجه در دوران عقد (از نظر عرف دورانی که زن و مرد به عقد یکدیگر در آمده ولی زن هنوز به منزل شوهر نرفته و زندگی مشترک زن و شوهر بعد از برگزاری مراسم عروسی شروع می شود)؛ مستحق دریافت نفقه می باشد، با این توضیح که ماده 1106 قانون مدنی: ((در عقد دائم نفقه زن بر عهده شوهر است)) و این ماده از قوانین امری است که توافق برخـلاف آن امکان پذیر نمی باشد؛ در مورد این موضوع که شرط استحقاق نفقه چیست، تمکین یا نشوز؛

این نکته قــابـل توجه و تذکر است که در فرض سوال، اصل اولیه به خاطر صراحت ماده فوق الذکر، تعلق نفقه به زوجه می باشد. چنانچه شوهــر منکر تمکین زن باشد باید نشوز زن را اثبات کند. در مورد قلمرو استحقاق نفقه در دوره عقد نیز همانند دوره زنـدگی مشترک، ماده 1107 قانون مدنی جاری است. این ماده اشعار می دارد:

((نفقه عبارت است از مسکن و البسه و غذا و اثــاث البیت که به طور متعارف با وضعیت زن متناسب باشد و خادم در صورت عادت زن به داشتن خادم یا احتیاج او به واســطه مرض یا نقصان اعضاء)) بنابراین؛ رنگ عرفی موضوع، یعنی؛ زیر یک سقف نبودن زوجین، مانع جاری شدن قاعـده عام پرداخت نفقه توسط زوج نمی گردد.

نظر اقلیت

ماده 1106 قانون مدنی، بیانگر یکی از قواعد تکمیلی قانون مدنی است، به عبارت دیگر اراده ضمنی یعنی عرف در خــصوص فـرض ســوال بسیار تعیین کننده و مهم می باشد. اصل اولیه عــدم تعلق نفقه در دوران عقد است. همان طور که عرف پذیرفته است تا قبل از وقوع مراسم ازدواج، زوجه در منزل پدر سکنی داشته باشد نه منزل زوج، با تمسک به همین عرف، طبیعتاً سطح نفقه در این مدت محدودتر از قلمرو ذکرشده در م 1107 ق.م است. جاری بودن نفقه در این مدت هم منوط به اثبات تمکین ازسوی زوجه می باشد.