جرم انگاری تولید مشروبات الکلی توسط اقلیت های دینی

نظر اکثریت

در دین مقدس اسلام شرب خمر و مصرف مشروبات الکلی و مسکر، حرام است. نگاه اسلام مبنی بر آزادی ادیان و عقایدی که تحت تعالیم پیامبران آسمانی قرار دارند و اهل کتاب هستند می توانند در جامعه مسلمانان آزادانه نسبت به انجام فرایض دینی خود اقدام نمایند.

اقلیت های دینی (مسیحی- ارامنه- زرتشتی- یهودی) که مصرف مشروب الکلی برای آنها آزاد است می توانند بدون تظاهر به تولید و مصرف مشروبات الکلی بر اساس آئین خودشان عمل کنند. اما گاهی این امتیاز موجب سوء استفاده افراد می شود. تولید و نگهداری مشروبات الکلی جهت مصارف شخصی برای اقلیت های دینی، جرم محسوب نمی شود و مطابق ماده 266 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 به این موضوع اشاره شده است.

اما در صورتی که این اقلیت های دینی با سوء استفاده از قانون، بیش از مصرفی خود اقدام به تولید مشروبات الکلی نموده باشند، جرم و قابل تعقیب و مجازات هستند. باتوجه به عدم تولید مشروبات الکلی در ایران و ممنوعیت واردات مشروبات الکلی، طبیعی است که بسیاری از مشروبات الکلی در ایران به صورت دست ساز بوده و توسط اقلیت های دینی تولید می شود و اگر بدون قصد فروش و تنها به اندازه مصرف شخصی داشته باشد برای اقلیت های دینی وصف مجرمانه ندارد؛ چرا که اذن در شیء اذن در لوازم آن نیز می باشد.

نظر اقلیت

ماده 266 و تبصره ذیل آن از قانون مجازات اسلامی تنها «مصرف» مشروب را مجاز دانسته است و با استفاده از این ماده نمی توان «تولید» را هم مجاز دانست. ضمناً ضابطه و معیار خاص هم در مورد میزان مصرف شخصی وجود ندارد؛ بنابراین صرف تولید جرم بوده و نمی توان قانون را در این مورد به نفع متهم تفسیر موسع کرد.