دستور بازداشت متهم در انفرادی در صورت عجز از تأمین قرار وثیقه یا کفالت

نظر اکثریت

با توجه به مواد 514 و 198 قانون آیین دادرسی کیفری این امر منع قانونی ندارد و زندان اعم است از انفرادی و غیر انفرادی. هرچند در قوانین زندان انفرادی پیش بینی نشده است اما مقام قضایی به تشخیص خود می تواند در جرایم امنیتی یا به لحاظ وضعیت خاص متهم این دستور را بدهد.

قانون به بازپرس این اختیار را داده است تا در راستای کشف جرم دستور صادر کند و نگهداری متهم در وضعیت انفرادی نیز می تواند یکی از اقدامات در راستای کشف واقعیت و حقیقت باشد.

نظر اقلیت

نگهداری متهم در انفرادی منع قانونی دارد چرا که زندان رفتن امری استثنایی است و نمی توان بدون اجازه ی قانون اقدامات محدود کننده بر متهم تحمیل کرد. در آیین نامه سازمان زندان ها نیز انفرادی به عنوان اقدامی تنبیهی پیش بینی شده است و نمی توان بدون اجازه قانون به آن دستور داد.

هدف از صدور قرار تأمین کیفری نیز جلوگیری از فرار و مخفی شدن متهم است و قرار وثیقه با قراربازداشت موقت که می تواند هدف جلوگیری از تبانی و غیره داشته باشد فرق می کند.

نگهداری متهم جدا از سایر متهمان خود نوعی شکنجه است. آیین نامه اجرایی نحوه اداره بازداشتگاه های امنیتی مصوب سال 1385 نیز به صورت استثنایی زندان انفرادی را پذیرفته است و نمی توان آن را به همه جرایم تسری داد.

ماده 3 آیین نامه نحوه تفکیک و طبقه زندانیان مصوب سال 1385 نیز زندانیانی را که مخل نظم و انضباط عمومی بوده یا موجب آزار و اذیت دیگر زندانیان می گردند را برابر تصمیم شورای انضباطی حداکثربه مدت 6 ماه مستحق انفرادی دانسته است.