اختلاف در حضانت فرزندی که به سن بلوغ رسیده

نظر هیئت عالی

در پاسخ قسمت اول سؤال باید گفته شود که با توجه به ماده 1168 قانون مدنی که تنها اطفال را تحت حضانت ابوین دانسته است و به‌ موجب تبصره 1 ماده 49 قانون مجازات اسلامی منظور از طفل کسی است که به حد بلوغ شرعی نرسیده باشد و تبصره 1 ماده 1210 قانون مدنی می‌گوید سن بلوغ در پسر پانزده سال تمام قمری و در دختر نه سال تمام قمری است، حضانت اطفال در ذکور به سن پانزده سالگی و در اناث در سن نه سالگی تمام می‌شود. خصوصاً مسئله 18 کتاب تحریر‌الوسیله حضرت امام خمینی (ره) در (القول فی‌الحکام الولاده و ما یلحق بها) می‌فرماید: (تنتهی الحضانة به بلوغ الولد رشیداً، فاذا بلغ رشیدأ لیس لاحد حق الحضانة علیه حتی‌الابوین، بل هو مالک لنفسه ذکرأ کان اوانثی).

در پاسخ قسمت دوم سؤال نیز باید متذکر شود که اولاً: پس از بلوغ موضوع حضانت سالبه به انتفای موضوع می‌شود زیرا شخص بالغ دیگر طفل نخواهد بود و هرگاه منظور از سؤال آن باشد که پس از بلوغ شخص مذکور کماکان محجور باشد (به ‌عبارت دیگر حجر متصل به زمان صغر باشد)، ماده 1180 قانون مدنی که ولایت چنین شخص را به پدر و جد پدری واگذار کرده است و با عنایت به ماده ‌1188 و ماده 1191 و 1194 قانون مدنی که ولایت و حضانت را در خصوص چنین شخص پدر و جد پدری می‌داند پدر اولویت در حضانت طفل خواهد داشت.