حق محاکمه حضوری با اصل برابری صلاحهای طرفین در دفاع ارتباط دارد و اراده و اجرای شایسته و منصفانه عدالت و مجازات به آن بستگی تام دارد عدم امکان اقامهی دادرسی بدون حضور متهم میتواند هدایت دادرسی عادلانه را فلج کند که در این صورت میتواند به از بین رفتن ادله، انقضای مهلت تعقیب و یا ناکارآمدی عدالت منجر شود. وانگهی اگر ما حضور در محاکمه را حق متهم بدانیم چنانچه حتی پیش از آغاز دادرسی از صلاحیت دادگاه بگریزد، در حقیقت به طور ضمنی از حق خود صرف نظر کرده است.
« بر همین تفکرات و نظریهها میباشد که دادگاه اروپایی حقوق بشر تضمینهای ویژهای را برای چنین وضعیتی، یعنی محاکمه غیابی، برشمرده است که عبارتند از:
3- حق حضور متهم در هر لحظه از دادرسی و درخواست از سرگیری آن حتی اگر محکوم شده باشد حفظ شود».[1]
محاکمهی غیابی را از دو منظر میتوان بررسی کرد یکی از منظر حقوق متهم و دیگری از نظر اجرای عدالت و قانون. اغلب هم ادعا میشود که محاکمه غیابی به کلی ناقض حق حضور متهم است و به طرح ادعای غیرمنصفانه بودن دادرسی منجر میشود اما باید گفت در صورتی که متهم همه تضمینهای ضروری را برای اعمال حق حضور و مشارکت در محاکمه داشته باشد موجه نمی باشد که محاکمات غیابی ناقض حقوق او تلقی شود زیرا کاملاً محتمل است که متهم به عنوان یک سیاست کلی دفاعی، ترجیح دهد محاکمه غیابی باشد.
[1] . فضائلی، مصطفی، پیشین، ص432.
نظر شما